Zieke wereldleiders

Onze wereldleiders zijn ziek

Hoe zou de wereld eruit hebben gezien als onze staatslieden stuk voor stuk gezonde, vitale mensen waren geweest? Die vraag schoot wortel bij de publicatie van het onthullende boek Zieke Wereldleiders van de medicus en de voormalig Britse minister van Buitenlandse Zaken, David Owen. Opvallend veel wereldleiders zowel fysiek als mentaal ernstig ziek waren. Het was hun zwakte maar vaak ook de startmotor van hun daadkracht. Dat macht vaak tot gekte leidt, blijkt uit onderstaande opsomming.

Adolf Hitler

Talloze psychologen dichtten Hitler al tijdens zijn leven een keten van geestesziektes toe. Hoogmoedsyndroom, hysterie, vervolgingswaan, schizofrenie, zelfvernedering en ‘syphhilofobie’, waarmee de angst wordt bedoeld voor verontreiniging van het bloed door contact met vrouwen. Psycholoog Erich Fromm concludeerde zelfs: ‘Zijn seksuele verlangens waren voornamelijk voyeuristisch, anaal sadistisch tegen ondergeschikte vrouwen en masochistisch tegen vrouwen die hij bewonderde.’ Basis van zijn gestoordheid zou liggen in het feit dat Hitler slechts een zaadbal bezat. Een cocktail van ondermeer cocaïne en amfetamine maakte hem bijzonder hyper. Daarbij was al in 1941 duidelijk dat zijn kransslagaders verstopt waren. Dat maakte van hem een hypochonder die aan slapeloosheid leed. Na 1943 leed hij aan de Ziekte van Parkinson.

Winston Churchill

In 1941 kreeg Churchill zijn eerste hartaanval. Zijn gezondheid bleef tot aan het einde van WO II redelijk terwijl hij toch zwaar dineerde, vele sigaren rookte en sloten alcohol dronk. In 1944 kreeg hij longontsteking en werden zijn depressieve aanvallen heftiger. Met depressie kampte tijdens zijn jonge jaren. Hij kon toen met moeite zelfmoordneigingen onderdrukken. Hij noemde deze depressies ‘De Zwarte Hond’ die hij mede door te schilderen en te schrijven in ‘zijn hok’ terugdreef. Daarbij kenmerkte Churchills karakter zich door enorme stemmingswisselingen. Stafchef Hastings Ismay omschreef hem als ‘een vulkaan van wispelturigheid’.

Franklin Delano Roosevelt

Roosevelt raakte op zijn 39ste vanwege polio aan beide benen verlamd. Van de circa 35 duizend foto’s in zijn presidentiële bibliotheek zijn er slechts twee waarop hij in een rolstoel te zien is. Bovendien had hij zelfs een manier ontwikkeld om enkele stappen te maken. In 1941 kwamen een verhoogde bloeddruk en een ernstige bloedarmoede aan het licht. Toen zijn gezondheid tijdens de oorlogjaren alsmaar verslechterde greep zijn dochter Anna in 1944 in. Voor het eerst als president onderging hij een volledig medisch onderzoek. Vanwege een te hoge bloeddruk waren ernstige hartafwijkingen ontstaan, de linker hartkamer faalde en bovendien werd een acute longontsteking vastgesteld. Roosevelt stierf uiteindelijk aan een beroerte.

Josef Stalin

Alcoholist en massamoordenaar Stalin was extreem paranoia. Zo liet Stalin een van zijn lijfwachten executeren nadat die, zich van geen kwaad bewust, zijn laarzen had laten repareren zodat die niet langer kraakten. Stalin schrok daar van, hij had hem niet horen aankomen. Wie weet had hij hem willen vermoorden nietwaar? Op zich is paranoia meer een karaktertrek dan een ziekte. Dat wordt het pas als het samengaat met schizofrenie, manie. Stalin kreeg na de overwinning op de Duitsers een hartaanval, zijn humeur verslechterde en zijn paranoia nam toe, evenals de gruweldaden tegen zijn onderdanen.

John F. Kennedy

Tijdens zijn presidentschap profileerde JFK als een gelukkige en vitale familieman. Daarin slaagde hij redelijk maar in werkelijkheid was de president een wandelende apotheek. Zijn bruine Hollywoodlook was het resultaat van de ziekte van Addison, een chronische aandoening aan de bijnierschors. Om in leven te blijven was hij afhankelijk van een hormoontherapie en van talloze medicijnen waar een hele administratie van bijgehouden werd. Zijn klachten gingen vergezeld van maagdarm- en prostaatproblemen, uitmondend in diarree, buikpijn, gewichtsverlies, zware koortsaanvallen, incidentele uitdrogingen, zweren, infecties aan de urinewegen, slapeloosheid en een hoog cholesterolgehalte. Ook sluiten Kennedywatchers niet uit dat Kennedy behalve aan sex ook redelijk ‘hooked’ was aan cocaïne en LSD.

Boris Jeltsin

In 1990, nog voordat hij aan de macht kwam, was Boris Jeltsin betrokken bij een bijna-vliegtuigongeluk in Spanje. Hij liep lichtelijk mank, ontwikkelde een chronische lage-rugpijn en hartkramp. Zijn gezondheid werd pas echt een probleem toen zijn gebruikelijke medicatie niet meer hielp en hij zijn heil zocht in zwaardere pijnstillers en alcohol. De plezierige openheid van de eerste jaren in zijn bewind verdween. In 2004 maakte het Kremlin bekend dat Jeltsin tijdens zijn presidentschap vijf hartaanvallen overleefde, waarvan twee zeer ernstige.

George Bush – Tony Blair

De vele blunders tijdens de Oorlog tegen het Terrorisme wijt David Owen voor een groot deel toe aan de hoogmoedswaanzin van de ‘voormalige’ alcoholist en reborn christian, George W. Bush, en hartpatiënt Tony Blair, eveneens een overtuigd christen. Bush beweerde dat hij sinds 1987 geen druppel alcohol meer had gedronken. Maar er zijn bewijzen dat hij in 2002 een te hoog alcoholpercentage in zijn bloed had. Alcoholisme kan het proces van hoogmoedswaanzin versnellen.

De narcistische Tony Blair wilde aanvankelijk de wereld in het theater aan zijn voeten krijgen. Die ambitie vond in de politieke arena met zijn miljardenpubliek een uitweg. Hij zag zichzelf voortdurend als het centrum van de wereld. De geflopte acteur was gefascineerd door modieuze glitter, raaskalde over een ‘Nieuw Groot-Brittannië’ en een ‘Jong Land’. Deskundigen die het niet met hem eens waren, minachtte hij. Hoogmoed ontwikkelt zich volgens Owen vaak als staatshoofden gedurende enige tijd aan de macht geroken hebben.